Στη χώρα μας περισσότερο από ποτέ, επιβάλλεται η φετινή μέρα της Γυναίκας να μετατραπεί σε μέρα απαίτησης και διεκδίκησης όλων των εργαζομένων -χωρίς διαχωρισμούς- ώστε να μπει τέρμα στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και να αποδοθούν πραγματικές ευθύνες για το δολοφονικό έγκλημα των Τεμπών.

     1857-2023:

     166 χρόνια μετά τη μεγάλη απεργία των γυναικών στα κλωστοϋφαντουργεία της Νέας Υόρκης τα πάντα παραμένουν επίκαιρα. Σ’ ένα κόσμο μονοπωλίων και ιδιωτικοποιήσεων, οι γυναίκες εξακολουθούν να είναιναι ο πιο αδύναμος κρίκος στην αλυσίδα της εκμετάλλευσης, της παρενόχλησης και της κακοποίησης.    

     166 χρόνια η γυναίκα συνεχίζει να διεκδικεί τα αυτονόητα δικαιώματά της παρότι η κεντρική και δημοτική εξουσία συνεχίζει την σκοταδιστική και επικίνδυνη αναπαραγωγή έμφυλων στερεότυπων. Ζοφερό παράδειγμα η πόλη μας, όπου η δημοτική αρχή, ακολουθώντας παρόμοια τακτική – μην έχοντας συνεδριάσει ποτέ η Επιτροπή Ισότητας – δεν έχει προβάλλει την ισότητα, τουναντίον γυρίζει την πλάτη της σε προβλήματα όπως η ομοφοβία και ο κοινωνικός αποκλεισμός.

    166 χρόνια μετά η Γυναίκα στη χώρα μας έχει άποψη και πολεμά στην τέχνη, στα γράμματα, στη σκέψη, στο εργοστάσιο. σε κάθε χώρο δουλειάς. Παλεύει όπως στην πρώτη απεργία εργατριών που έγινε στις 13 Απρίλη του 1982 στον Πειραιά, στο εργοστάσιο υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα.

Την Τετάρτη 8 Μάρτη, διαδηλώνουμε και διεκδικούμε:

• Ίση αμοιβή για ίση εργασία – ίσες ευκαιρίες σε γυναίκες και άντρες, μείωση του έμφυλου χάσματος στις αμοιβές και τις συντάξεις
• Επανασύσταση της Γραμματείας Ισότητας των Φύλων ως αυτοτελή, διακριτή δημόσια υπηρεσία.

• Δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες στήριξης, για τα θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βία (ψυχολογική, νομική, οικονομική και κοινωνική στήριξη)

• Μείωση του χρόνου εργασίας για καλύτερη εξισορρόπηση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής
• Ένταξη στην εκπαίδευση της σεξουαλική αγωγής και μαθημάτων για την ισότητα των φύλων.
• Νομική αναγνώριση του όρου γυναικοκτονία