Για τη μητέρα

«Δεν καταλαβαίνεις, Μάνα. Πρέπει να είμαστε χωριστοί – να μην είμαστε αλυσοδεμένοι ο ένας με τον άλλον. Αυτό θα πει να γίνεσαι ξεχωριστό πρόσωπο. Και αυτό ακριβώς γράφω σ΄ αυτά τα βιβλία. Έτσι θέλω να είναι τα παιδιά μου – όλα μου τα παιδιά. Αδέσμευτα».

«Vos meinen – αδέσποτα;»

«Όχι, όχι, αδέσμευτα – εννοώ ελεύθερα, απελευθερωμένα. Δεν με πιάνεις, Μάνα. Θα στο πω αλλιώς: ο κάθε άνθρωπος στον κόσμο είναι κατά βάση μόνος. Είναι σκληρό αλλά έτσι έχουν τα πράγματα, και πρέπει να συμβιβαστούμε μ΄ αυτό. Γι΄αυτό θέλω να κάνω τις δικές μου σκέψεις και τα δικά μου όνειρα. Κι εσύ πρέπει να κάνεις τα δικά σου. Μάνα θέλω να πάψεις να έρχεσαι στα όνειρά μου».

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………

«Δεν είναι τα πράγματα όπως τα νομίζεις γιόκα μου», συνεχίζει. «Υπάρχουνε πράγματα που δεν τα καταλαβαίνεις, που τα ΄χεις αναποδογυρίζει. Το θυμάσαι εκείνο το όνειρο που εγώ στεκόμουνα μέσα στον κόσμο και σε κοιτούσα να μου κουνάς το χέρι απ΄ το βαγονέτο, να με φωνάζεις, να με ρωτάς πώς τα πήγες στη ζωή σου;»

«Ναι βέβαια, το θυμάμαι τ΄ όνειρό μου, Μάνα. Απ΄ αυτό ξεκίνησαν όλα».

«Τ΄ όνειρό σου; Αυτό ακριβώς θέλω να σου πω. Αυτό είναι το λάθος, Όιβιν – εσύ νομίζεις ότι ήρθα εγώ στ΄ όνειρό σου. Έ, αυτό το όνειρο δεν ήτανε δικό σου γιόκα μου. Ήτανε δικό μου. Τι νομίζεις, και οι μανάδες βλέπουνε όνειρα».

IRVIN D. YALOM, Η Μάνα και το νόημα της ζωής, 2007, Άγρα